Nie, nie, nie.

 

Tylko tak mogę skomentować kolejne spotkanie Coryllusa z J. Orłem a propos filmu Smolensk. Obaj są fatalni. Józef Orzeł ze swoim ględzeniem, robieniem poważnych min i ze swoją niefrasobliwością dziadka w domu spokojnej starości, który odstawia jakieś teatrum przed zmęczoną pielęgniarką. 

Coryllus zaś za szybko, za nerwowo, bez polotu i za bardzo z głupia frant; co najgorsze, bez twardego clou - dlaczego katastrofa filmu o katastrofie. 

Tymczasem piłka była bardzo prosta do rozegrania. Bramki bronił starszy pan gderający co mu ślina na język przyniesie, odległość strzału do linii trzy metry, brak wiatru i doping kibiców. To Coryllus tu powinien rządzić i od niechcenia wpakować w odpowiednie miejsca cały magazynek ostrej amunicji.

Nie wspominam o kompozycji studia grinskrinowego bo cieszyliśmy się, że stół dzielący prowadzącego od gościa miał tylko pięć metrów a nie sto. 

Panowie generalnie nie mieli ze sobą kontaktu. Czy to właśnie przez odległość, czy też przez układ: ten o rybkach, ten o akwarium, czy też jeszcze: Madalińska z Gadalińską, czy bardziej dziad z obrazem itd. nie podejmuję się rozstrzygać.

Orzeł coś babulił a gość zakrzykiwał się. Wręcz odnosiłem wrażenie, że Coryllusem rządził tajemniczy imperatyw udzielenia odpowiedzi na każde pytanie w możliwie najkrótszym czasie. Tak jakby jakiś pociąg miał zaraz odjechać.

Ok.

Obaj panowie nie posiadali elementarnej wiedzy o filmie, która pozwoliłaby im rozebrać dzieło Krauzego na czynniki pierwsze i oddać mu stosowną sprawiedliwość.

Orzeł zatrzasnął się w formule - film potrzebny (odpowiednie pohukiwania), Coryllus zaś niezręcznie, że niby tematem tego filmu jest brak pieniędzy na ten film (co jest oczywiście g. prawdą, ale o tym później).

Tymczasem sprawa była bardzo prosta. Lądowanie samolotu Wosztyla na Siewiernym - CGI z pierwszej minuty filmu jest na poziomie (k.) ajmaka koleżanki córki. (k.) - to oczywiście stosowne przekleństwo. 

Następnie w tym wiekopomnym dziele niesłychanie przejętego sprawami Polski reżysera dochodzi do ujęcia na grinskrinie gdzie postać Wosztyla, jakaś babka i jeszcze dwóch figurantów odgrywają scenę oczekiwania w napięciu: “Co się stało z Tutką”. Nie wspominam o aktorstwie, bo krzyk przerażenia grany przez panią x można sobie od razu zsamplować na wypadek robienia jednominutowej, eksperymentalnej, animacji w której przydałoby się coś  “na kontrze”, będę pisał o poziomie technicznym. 

Poziom techniczny tego (k.) grinskrinu bowiem jest mniej więcej taki, że Ed Wood z latającymi talerzami na przeźroczystej żyłce mógłby spokojnie zabiegać w Paramouncie o pracę jako ekspert od efektów specjalnych. 

Następująca po podobnym wstępie scena generałowej nie może być tedy inna jak śmieszna. Dzięki efektom specjalnym klasy -7 dochodzi do sprzężenia zwrotnego sensów: im bardziej reżyser pompuje emocje zrozpaczonej rodziny tym głośniejszy słychać rechot każdego przytomnego widza.

Tu nie ma czego bronić. Tu trzeba bić. I nie na kwaśne jabłko. Tu trzeba bić do stanu jednej wielkiej krwawej pulpy. 

To jest dno. 

Pisząc jednak, że to jest dno odnoszę niestety wrażenie jakbym się poetycko wyrażał. Dno to słowo za małe, za krótkie i słabo brzmiące. 

To mniej więcej taki skandal jak akcja tego pajaca, który odstawił całe studio telewizyjne wynajmując aktorkę grającą Ellen DeGeneres po czym zadzwonił do swojej matki (filmując wszystko oczywiście) z informacją, że:

- Ellen go zaprosiła. 

Akcja do tego stopnia ponura, że wynalazła ją para znanych nowojorskich komentatorów (h3h3) i poświęciła temu cały odcinek swojego vloga. Komentarz zaczęli od tego, że oglądanie tego co pokazał polski guru może doprowadzić widza do długiej, powolnej śmierci.

Oni rżeli. Ale tak jak się rży na widok samobójcy, który do muzyki z Błękitnej laguny smaruje się odchodami i zaśmiewając się podrzyna sobie gardło. 

Jeżeli teraz rozwiniemy nasz namiot do powierzchni obejmującej rzeczywistość premiery w Teatrze Wielkim, razem z prezesem i całym wilczym szańcem, to rozmach podobnej paranoi może się okazać gabarytowo większy niż rozmiary grand kanyonu. 

Tymczasem na dnie wspomnianego grand kanyonu przycupnął sobie Coryllus z Orłem i komentują coś tam a echo niesie się w jednym kierunku 100 mil, w drugim zaś 200. Nic nie słychać. Pierdoły Orła i zapowietrzone frazy Coryllusa.

Ten film, kontynuując metaforę żydów nowojorskich, to coś w rodzaju materiału promieniotwórczego, który jest w stanie doprowadzić zmysł estetyczny/etyczny/zdroworozsądkowy każdego nieobeznanego widza do powolnej, bolesnej śmierci. 

 

Teraz sprawa pieniędzy.

 

Film kosztował 12 milionów PLN czyli około 4 mln $. Nawet jak na warunki zachodnie to bardzo drogi film. Nie będę wspominał o Mad Maxie jedynce zrobionym za 400tyś czy Rocky za 1 mln. 4 miliony kosztowało Lost in Translation z Billem Murrayem, Scarlet Johanson, kręcone w realiach amerykańskich płac przy zaplanowaniu lokacji w Kyoto.

Teza tedy, że brakowało pieniędzy to brednia. Chyba, że Coryllus miał na myśli coś na kształt filmu Rolanda Emmericha 2012. Z budżetem 200mln $ - 600 mln PLN. Co w takim razie miałby robić w tej produkcji Krauze nie mający pojęcia jak zaplanować ujęcie kotka na płocie?

 

Wnioski.

 

Jak się jest wciągniętym do rozmowy z przyjacielem autora książki “Płaska ziemia”, który to przyjaciel twierdzi, że może faktycznie coś tam jednak jest nie do końca ale nawet taka książka jest potrzebna, to nie można się nie zgadzać. Trzeba bardzo powoli i spokojnym głosem zwrócić uwagę, że dureń nie powinien się odzywać bo tylko wstydu narobi sobie i rodzinie.  

Tkwimy w miejscu, w którym rozmiary zła, brzydoty, tandety, absurdu, kłamstwa przekroczyły granice rozmiarów pokoju, domu czy osiedla. To sięga dalej i stało się niewidoczne. Ludzie tym oddychają, żyją w tym i zatracają/zatracili możliwość rozróżniania co zdrowe a co nie (patrz także niefrasobliwość całej wizyty u Orła logicznie doprowadzonej do finale - wywleczenie kamiennych tablic Matkikurki - oto NASZ level).

Nawet jak na standardy bandyckiego zachodu, gdzie króluje szyderstwo, cynizm, chłodna kalkulacja wymyk dokonany w filmie Smoleńsk, w kontekście “katastrofy smoleńskiej”, jest poza jakąkolwiek normą. 

Kontynuacją tej piramidy głupoty są androny Glińskiego o 15-stu latach produkcji i sławetne 280 milionów przelane na konto fundacji Świrskiego. A przecież to są drobiazgi, o których dowiedzieliśmy się mimochodem. 

 

---

tagi: film smoleńsk 

	Gwincinski
	14 marca 2018 13:53

18     2047    7 zaloguj sie by polubić